Verhaal van Hennie
Een hart van goud
Door: Hilke Leunen en Janneke van Engelen
Hennie Jacobs (76) zet zich al zijn hele leven in voor anderen. Hennie doet vrijwilligerswerk voor ‘De Hersenstichting’, ‘Stop Zinloos Geweld’, ‘Nadine Foundation’, ‘Diabetes’ en ‘KWF Kankerbestrijding’. Hij strijdt daarnaast ook tegen psychische ziekten en eenzaamheid.
Hennie is een bijzondere man, die zijn hele leven toewijdt aan anderen. Het komt recht uit zijn hart.
In 2015 heeft Hennie de vrijwilligersprijs gewonnen als ‘Vrijwilliger van het jaar’.
Slachtoffer van zinloos geweld
In 2008 is Hennie drie keer op straat mishandeld door dezelfde jongen. Hij weet nog steeds niet door wie of waarom. Hennie heeft zich verdiept in zinloos geweld en is in aanraking gekomen met de ouders van Nadine Beemsterboer uit Hoorn, die door haar ex-vriend om het leven is gebracht. Haar ouders hebben de Nadine Foundation opgericht voor hulp aan slachtoffers van zinloos geweld.
Hij investeerde het geldbedrag van de vrijwilligersprijs in een cd. Hiermee wordt geld ingezameld voor onder andere de Nadine Foundation.
Tijdens een cd-presentatie van Marco Borsato in de Media Markt in Tilburg, besloot Hennie om de stoute schoenen aan te trekken. Hij heeft uren in de rij gestaan. Uiteindelijk vroeg hij aan Marco; “kan jij mijn cd’s sponsoren?”. Marco Borsato zat ook in de Commissie van Aanbevelingen van de Nadine Foundation. “Die woensdag na de cd-presentatie stond het geld er al op.”
Er staan nummers op over pesten, respect, stop zinloos geweld en discriminatie. “Want discriminatie gebeurt ook nog te veel”, zegt Hennie.
“Ik vraag er € 5,- voor en ik verdien er zelf geen cent aan. Het geld gaat ook naar geweldslachtoffers, loverboyslachtoffers, huiselijk geweld, gedwongen prostitutie, oorlogskinderen en naar dierenwelzijn.”
Hij is bezig met het opstarten van nieuwe cd’tjes. Hij roept hierbij ook mensen op die goed kunnen zingen en hun steentje willen bijdragen, om contact met Hennie op te nemen.
Heb je interesse in een van zijn cd’s óf wil je je aanmelden als zanger/zangeres?
Neem dan contact op met Hennie door een e-mail te sturen.
In een woord: bijzonder
Hennie heeft vroeger gewerkt als kleermaker. Dit heeft hij 5 jaar gedaan. Het wilde maar niet lukken. Lachend zei hij: “Ik hou er nou mee op, ik ga iets anders doen”.
Hennie is daarna bij de PTT gaan werken. Helaas scheurde hij zijn kruisbanden en raakte hierdoor een halfjaar uit de running. Toen hij weer aan het werk ging, gebeurde er iets vreselijks. “Ik weet niet meer wat er gebeurd is, maar ik reed de poort uit en een vrachtwagen heeft mij aangereden.”
Hennie is met de auto door de lucht heen geslingerd en bleef net hangen tussen 2 paaltjes anders was hij in het kanaal beland. “En toen was het einde verhaal”, zei Hennie. Hij had net een herplaatsing gehad. Wat een pech. “Ik heb drieënhalve week in coma in het ziekenhuis gelegen.”
Zijn middenrif zit op één plek hoger dan de andere. Hij had zijn arm op 3 plaatsen gebroken en was verbrijzeld. Daarnaast heeft hij er een overgevoelige, -actieve blaas aan over gehouden. Maar het mooiste aan dit verhaal zegt Hennie: “Ik heb nog steeds contact met die chauffeur. Dit is in 1986 gebeurt en het is net familie van mij. Hij was 21 en nu is hij in de 50.”
“Ik haal hier mijn kracht uit”
Zo positief kunnen zijn, na alles wat er gebeurd is. Dat is echt bijzonder.
In die tijd deed Hennie al vrijwilligerswerk in Helmond. Hij zamelde geld in voor KWF Kankerbestrijding en voor diabetes. Hij ging voor de paasactie van de kerk langs de deuren.
Actief strijden voor verandering
Hennie heeft veel meegemaakt, ook met zijn vrouw die inmiddels is overleden. Hij wil heel graag mensen kunnen steunen en heeft daarom samen met het GGZ een telefooncirkel opgezet. Hier zitten 3 mensen van de vriendendienst van GGZ bij. De telefooncirkel draaien zij op maandag om 13:00 uur en op vrijdag om 13:00 uur. Hierin kunnen mensen hun verhaal kwijt en elkaar steunen.
“Ik ben vroeger heel erg gepest op school en werd overal buitengesloten, dat draag je je hele leven mee. Vroeger was het op school in om te jonassen.” Tegenwoordig laat Hennie zichzelf jonassen voor het goede doel. “Ik haal hier mijn kracht uit.”
Hennie zit ook in het klankbordgroep van het St. Elisabeth ziekenhuis. Hij kan hierin meedenken over wat er veranderd moet worden voor patiënten.
Voor de Hersenstichting organiseert Hennie jaarlijks een ‘gekleurde haren dag’. Iedereen kan zijn haren in een kleur verven, of een pruik op zetten. Een foto hiervan wordt dan opgestuurd naar actie@hersenstichting.nl.
De foto’s worden gedeeld op social media om aandacht te vragen voor de Hersenstichting. Er kan op de website een bedrag worden gedoneerd.
“Daar word ik vrolijk van, dan vergeet ik alle ellende wat ik meegemaakt heb.”
De kracht van Hennie
Hennie is graag onder de mensen. Hij kan met vrijwilligerswerk anderen bijstaan en helpen. Hij haalt veel voldoening uit het werk. “Dat maakt mij heel blij. Ze moeten mij afremmen omdat ik te veel doe”.
De rode draad in zijn leven is en blijft het jonassen voor het goede doel. “Daar word ik vrolijk van, dan vergeet ik alle ellende wat ik meegemaakt heb.”
Hennie wil graag mensen aanmoedigen om ook vrijwilligerswerk te doen. “Doe vrijwilligerswerk en blijf niet achter de geraniums zitten.”
Zijn droom; hij wil erg graag volgend jaar meedoen met de Warandeloop. Hiermee wil hij geld inzamelen voor ‘Stop zinloos geweld. ‘
Hennie is bezig met het schrijven van een boek (biografie) die naar verwachting eind 2021 uitgebracht wordt.
Zin gekregen om vrijwilliger te worden? Gewoon doen!
Ga naar de contactpagina
Sabine
Verhaal van Sabine Sabine opent deuren Door: Hilke Leunen en Janneke van Engelen Sabine (43) zet zich al meer dan 15 jaar in om te collecteren voor het KWF Kankerbestrijding en de Nierstichting. Ze heeft twee kinderen, een dochter van 14 en een zoon van 11 jaar oud. Naast het vrijwilligerswerk werkt ze drie dagen in de week op de klantenservice bij een bedrijf dat kunststoffen verpakkingen maakt. “Ik vind juist de persoonlijke contacten belangrijk” Voor het KWF is Sabine wijkcoördinator, waarbij ze de collectes indeelt over de vrijwilligers. De collecte is altijd in de eerste week van september. De voorbereiding verdient de nodige aandacht en is vaak een grote uitdaging die ze maar al te graag aangaat. Dat begint al voor de zomervakantie waarbij ze langs de deuren van de collectanten gaat, met de vraag of ze ook dit jaar weer mee willen helpen. Vaak ziet ze de collectanten maar drie keer per jaar; bij het vragen of ze weer willen collecteren, bij het rondbrengen van de collectebussen en als deze weer bij haar ingeleverd worden. “Ik vind juist de persoonlijke contacten belangrijk. Even gezellig een praatje van: Goh, hoe is de zomervakantie geweest?” Ze heeft over het algemeen een vast clubje met 8 collectanten, maar als iemand weggaat gaat Sabine zelf actief op zoek naar nieuwe collectanten. Daarnaast krijgt ze regelmatig nieuwe aanmeldingen via KWF Tilburg. “Het begint allemaal met collectanten”. Eind augustus haalt ze de collectebussen op en gaat ze de collectebussen verdelen over de collectanten. Iedere collectant ontvangt een tas met een collectantenpas, een collectebus, kaarten die in de brievenbus gedaan kunnen worden als mensen de collectant gemist hebben en dan alsnog kunnen doneren en een poster van KWF om voor het raam te hangen. In de derde week van september ontvangt ze een collectebus voor de Nierstichting. Ze besteedt dan alleen tijd aan het collecteren. Totaal besteedt Sabine ongeveer negen à tien uur aan de collecte voor het KWF en de Nierstichting. Tijdens de maand september heeft Sabine het ook druk met activiteiten rondom de school van de kinderen. “Dan denk ik soms wel van; oeh, even kijken hoe ik dat allemaal passend krijg”. Extra motivatie/ Drijfveer Voordat Sabine aan de slag ging als wijkcoördinator, was iemand anders de coördinator van de wijk. “Zij bracht ook altijd de collectebussen rond en omdat zij het ook al jaren deed, wilde ze het stokje overdragen. Ze vroeg het me toen ze een keer aan de deur was.” Ze heeft op dat moment ja gezegd met als achterliggende gedachten: “Ik ga het maar gewoon proberen.” Toen ze eraan was begonnen was haar schoonmoeder al ziek. Ze had kanker en is uiteindelijk in 2006 overleden. Toen was haar motivatie zo groot dat ze zoiets had van: “Ja, ik moet het gewoon doen, voor haar.” Ook haar moeder heeft in 2015 en 2017 kanker gehad, maar heeft het gelukkig overleefd. Dit geeft haar extra motivatie: “Ik kon toen voor mijn schoonmoeder en moeder destijds niets doen, maar het collecteren voelt als dat je toch iets kan bijdragen.” “Het is leuk om bewoners te zien die me herkennen en waarmee ik een praatje maak” Dat vindt ze zelf ook erg gezellig en dat geeft haar een extra energie. Zeker voor de KWF: “Ik merk duidelijk het verschil tussen de collecte voor de Nierstichting of KWF.” Voor de Nierstichting wordt écht veel minder gegeven of veel meer nee gezegd. Ze vindt het vernederend wanneer ze wist dat er mensen thuis waren, maar niet opendeden. “Ik ken zelf niemand die een nierziekte heeft en ik denk dat dat voor veel andere mensen ook zo geldt.” Dan ontbreekt de motivatie om het geld te geven, als je er zelf, of iemand in je omgeving, niet mee in aanraking komt. Zin gekregen om vrijwilliger te worden? Gewoon doen! Ga naar de contactpagina Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! Facebook Twitter LinkedIn Whatsapp Forward
Lees het verhaal