Verhaal van Sjef
Twaalf ambachten, dertien ongelukken. Zo kun je de carrière van Sjef Philipsen omschrijven. Door ziekte of pech moest hij vaak met zijn werk stoppen. Toch is hij een doorzetter en kan hij niet stilzitten. De laatste jaren was hij vrijwilliger bij wijkcentrum Het Spoor als gastheer/beheerder en activiteitenbegeleider.
DOOR EEN SIMPEL PRAATJE KRIJG JE ZOVEEL TERUG
Tekst en fotografie: Hans Peters
Sjef is geboren en getogen in de Schilderswijk, aan het Vondelplein. Na school werkte hij als winkelbediende respectievelijk agf chef bij een supermarkt. Een dubbele hernia maakte een einde aan dat werk. Daarna werkte hij als verkoper binnendienst bij een bedrijf van import- en export van onderdelen melkmachines. Helaas ging het bedrijf verhuizen en kon Sjef niet meeverhuizen. Weer pech, maar als snel vond hij weer werk als verkoper binnendienst, echter, na een heftig arbeidsconflict nam hij ontslag.
Dan zakt de grond onder je voeten weg
Vanwege gezondheidsomstandigheden werd hij afgekeurd. Sjef: “Tot overmaat van ramp kreeg ik een scooter-ongeluk. Ik knalde tegen een boom, brak mijn arm en moest negen maanden in een stellage rondlopen.” Hij begon voor zichzelf als fotograaf voor trouwreportages en zo vergaarde hij bekendheid. Totdat opnieuw het noodlot toesloeg. Sjef: “Ik had een knobbel in mijn linker lies. De huisarts stuurde me door naar de internist. Die diagnosticeerde Hodgkin. Dan zakt de grond onder je voeten weg.” Na 20 bestralingen was hij genezen. Hij had echter niet meer de power om met zijn bedrijf door te gaan. Maar hij ging niet bij de pakken neerzitten. Om toch met zijn hobby bezig te zijn werd hij vrijwilllig huisfotograaf bij woonzorgcentrum Padua.
Als een vis in het water
Sjef kreeg zijn krachten weer terug en werd daarna vrijwilliger bij wijkcentrum Het Spoor als gastheer / beheerder en activiteitenbegeleider. Sjef: “Voelde me als een vis in het water. Ik heb mijn BHV en horeca-papieren gehaald. En ik begeleidde assistent beheerders.” Hij draaide bardiensten en ondersteunde activiteiten als bingo, dans- en filmavonden. Via een sociaal werker sloot hij zich aan bij ‘Samen op Stap’. Deze activiteitengroep organiseert samen met een enthousiast team vrijwilligers een Zomerprogramma in de zomervakantie voor mensen die eenzaam zijn of die niet lekker in hun vel zitten. Sjef: “Omdat juist dan alle activiteiten stilliggen. We maken dan een uitstapje naar het klompen- of speelgoedmuseum. Of we laten een koor of muzikant komen. Je ziet de mensen opbloeien.” Voorafgaand aan het Zomerprogramma worden vier koffiemiddagen gehouden, zodat de mensen elkaar beter leren kennen.
Hij herinnert zich ook het kerstfeest. “Deelnemers kopen een cadeautje en maken daar een gedicht bij. Dat cadeautje gaat op een grote stapel en wordt door iemand anders gepakt die het gedicht voorleest. Je weet dus niet van tevoren wie het cadeautje krijgt. De mensen zijn dan zo dankbaar en schudden na afloop je hand. Dat doet ons ook goed.”
Die dankbaarheid doet ons goed
Doe je mond open en maak contact Helaas moest hij twee jaar geleden stoppen met zijn vrijwilligerswerk, vanwege een hartinfarct. Sjef: “Stopt het dan nooit, zou je denken? Ik heb een hartoperatie gehad. Als het weer beter gaat, wil ik het werk weer oppikken.” Wat wil hij vrijwilligers meegeven? “Wees jezelf en doe bij problemen je mond open. Communiceren met elkaar vind ik heel belangrijk. Beter helpen als geholpen moeten worden. En maak ook contact met de mensen. Door een simpel praatje krijg je zoveel terug.
Mirjam
Verhaal van Mirjam Sta je stevig in je schoenen? Kom dan bij het Instituut Verbeeten werken. Zo luidde het berichtje in een tijdschrift voor een vrijwillige gastvrouw bij het Instituut Verbeeten. Mirjam Kerkhofs dacht ‘ja, dat sta ik’, solliciteerde en werkt nu alweer 19 jaar elke woensdagochtend als gastvrouw bij het instituut. Mirjam: “Je ziet elke week weer mensen die met kanker te maken hebben. Zowel patiënten als dierbaren. Ik schenk niet alleen koffie of thee, maar ondersteun hen met persoonlijke gesprekken of een stukje aandacht. Ik zie mezelf als schakel tussen de patiënt die achter de deur van de behandelkamer verdwijnt en de dierbare die in de wachtkamer achterblijft, en daar krijg ik dankbaarheid en voldoening voor terug.” "Door er simpelweg te zijn, kom je nader tot elkaar!" DICHTBIJ HET MEEST KWETSBARE MOMENT VAN DE PATIENT KOMEN Tekst en fotografie: Hans Peters Instituut Verbeeten is gespecialiseerd in radiotherapie en nucleaire geneeskunde en levert zorg op maat. Want elke patiënt is anders, dus ook elke behandelmethode. Mirjam: “Er komen patiënten die net de diagnose hebben gehad als patiënten die al langer voor een behandeling komen. En ook komen er mensen langs voor pijnbestrijding.” Kanker heeft een grote invloed op het dagelijks leven van de patiënt, maar is ook ingrijpend voor familie en vrienden. Mirjam: “Daar staan mensen vaak niet bij stil, de focus ligt op de patiënt. Ik vraag dan altijd aan een dierbare ‘of het beetje met ze gaat?’. En dan komen de emoties los. Soms heb je aan veel of weinig woorden genoeg. Of aan non-verbaal contact: elkaar aanvoelen, even elkaar aankijken en een bemoedigende hand op de schouder, zowel bij de patiënt als bij de dierbare. Dan kom je echt nader tot elkaar. Het verbaast me na al die jaren nog steeds wat er dan ontstaat. Maar soms weten mensen niet echt hoe ze verder moeten. Dan kan ik ze doorverwijzen naar een zorgconsulent, ze helpen die stap te zetten. Vaak hoor ik achteraf hoe dankbaar ze daarvoor zijn. Simpelweg er ‘zijn’ Elke keer weer is ze onder de indruk hoe mensen met de ziekte omgaan. “Mooi om te zien hoe positief en harmonieus mensen soms blijven, ondanks de ziekte. Ik ben een bevoorrecht mens dat ik dit mee mag maken. Dat ik zo dichtbij het meest kwetsbare moment van het leven van de patiënt mag komen. Ze kunnen zowel hun verdriet als hun vreugde met mij delen. En dat je door er simpelweg ‘te zijn’, zo nader tot elkaar komt, het wel lijkt alsof je 25 jaar vrienden bent.” Kippenvelmomenten Er zijn veel kippenvolmomenten. Ik denk daarbij aan de man waarmee ik de eerste keer een heel emotioneel gesprek had. De tweede keer dat hem zag, kon hij niet meer goed zien. Aan mijn stem hoorde hij dat ik het was en bedankte me alsnog voor het eerdere gesprek. Die momenten heb je niet wekelijks. Maar ook het contact met de vrouw die uitbehandeld was is me bijgebleven. Ik bied haar een luisterend oor. Ze vertelt over haar werk, haar kinderen, haar familie, alle vreugdevolle momenten. En hoe goed zij alles geregeld heeft voor haar nabestaanden. Dan loopt ze de lange gang door naar buiten. We draaien gelijktijdig om en zwaaien nog even naar elkaar, we weten dat we elkaar nooit meer zien. Een letterlijk afscheid.” Ik wil je hier nooit meer zien Als patiënten het instituut verlaten, heeft Mirjam geen contact meer met hen. Mirjam: “Dat is ook niet raadzaam, het gaat om de momentopname, om het hier en nu. Als mensen weggaan, hoop ik dat de behandeling baat heeft gehad. Ik zeg dan ook altijd ‘ik hoop dat de behandeling doet wat beoogt is en wil je graag weer eens te zien, maar niet hier!” Soms ontvangen wij als gastvrouwen een klein cadeautje van mensen die dankbaar zijn voor onze ondersteuning. Mirjam: “Een mooie kaart of een doos bonbons. Een vrouw maakte voor mij kerstklokjes. Elk jaar als ik een kerstklokje in de boom hang, denk ik ‘ik hoop dat het goed met je gaat’. Toch ben ik ook al blij als iemand gewoon zegt ‘fijn, dat je er was’, dat geeft me zoveel kracht en energie, dat ik met een bijzonder gevoel naar huis ga. Ik hoop dat ik nog heel lang aan de andere kant van de deur van de behandelkamer mag staan en mensen kan blijven helpen met dat stukje menselijkheid dat iedereen zo hard nodig heeft.” Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! Facebook Twitter LinkedIn Whatsapp Forward
Lees het verhaal